O benen

Met een schok komt de trein in beweging en rijdt mij weg uit Ulaanbaatar. Ik voel nu al een soort van heimwee, eigenlijk wil ik nog helemaal niet weg uit Mongolia... Ondanks dat er in dit land heel veel gebieden met 'niets' zijn, ben ik nog lang niet uitgekeken! Maar ik ga..."omdat de trein nou eenmaal verder moet." (G. Meeuwis, 1996).
Op de eerste dag van juli pak ik de bus naar Kharhorin, een kleine plaats in centraal Mongolië ten westen van Ulaanbaatar (UB). In de rij wachtend voor het loket wordt ik aangesproken door Ichko, haar familie heeft een guest house in de plaats waar ik naar toe ga. Ichko staat dag in dag uit op het busstation om dit 'Family Guest House' te promoten. Ze is 24 en studente International Business aan de Mongolian State University. Door het aanspreken van toeristen hoopt zij haar Engels dusdanig te kunnen verbeteren, zodat ze een certificaat kan halen waarmee ze haar master kan starten. Liefst zou ze in de UK, US of NL afstuderen.
Op diezelfde dag stap ik, na 10 uren chillen in een bus waar Mongoolse klassiekers uit de boxen knallen, uit in een klein stadje waar de nicht van Ichko mij opwacht. In haar guest house tref ik twee Franse meiden die ik in Ulaanbaatar in het guest house leerde kennen. Zij hebben een busje met chauffeur gehuurd die hen door Mongolië rijdt en ik kan met hen de volgende dag meerijden naar Orkhon waterfall! Heel fijn, want vanaf hier is openbaar vervoer schaars en taxi's/minivans duur. Van Kharhorin zie ik nu niet veel, maar dat is de consequentie van het afhankelijk zijn van aangeboden ritjes...
De volgende dag stopt Ogii, de kale chauffeur van een jaar of 40 met een dikke zegelachtige ring, 130 kilometer verderop op een veld met wat gers, een hek en een bord. Ik vind het moeilijk te geloven dat we bij de waterval aangekomen zijn, aangezien ik een paradijsje met vogels, riviertjes en veel groen verwachtte. Weifelend stappen Gaelle, Advice en ik uit en besluiten maar achter Ogii aan te lopen over het dorre veld. Na zo'n 20 minuten denk ik iets te horen stromen en een paar boomtoppen te zien...hoe dichterbij we komen hoe meer er van het verwachtte paradijs onthuld wordt. Zie foto Orkhon waterfall, need I say more?!
"Het is te koud om te zwemmeeennn..." (Typhoon, 2015) toch laat ik me later op de dag door een groepje Israëlieten overhalen om een (zeer kort) duikje te nemen en nog even lekker te doesjen voordat ik voor drie dagen op een paard stap. Wat?! Ja serieus, ik heb mijn hele leven nooit veel met paarden gehad en mijn paardrijdervaring bestaat uit 10 minuten stappen op de rug van een makke knol onder begeleiding van mijn collega Kirti (!)... Jep ík ga drie dagen op pad met Schaatgse (klinkt Frysk in mijn oren!) en Bagii, de laatste is mijn gids te paard!
We beginnen rustig, mijn paard op sleeptouw, lopend achter de zijne aan. 'Oké', denk ik, 'dit kan ik prima drie dagen volhouden! Al schiet het niet heel erg op...' Bagii denkt blijkbaar hetzelfde, want het volgende moment geeft hij zijn paard een tik op de billen en word ik door elkaar gerammeld in het zadel. Help! Dit is een stuk minder prettig. Bagii ziet het en adviseerd me een beetje in de beugels te gaan staan. Dat werkt, maar is best intensief zeg!
Mijn gids spreekt slechts een paar woorden Engels na wat moeizame pogingen tot conversatie begint hij Mongoolse chansons te zingen, heerlijk! Mongolen zijn gek op zingen merk ik. In tegenstelling tot Groningen, waar het erg lastig is om nog er een te vinden op de vrijdagavond, barst het hier van de karaokebars. Mensen pakken de microfoon en gaan gezellig een avondje zingen met vrienden. Ik denk dat schaamte bij ons veel verpest... Dat merk ik ook bij mezelf wanneer Bagii mij aankijkt na een paar nummers en zegt: 'You sing!'. Hobbelend op mijn zwarte hengst pers ik er met moeite een liedje uit waarvan ik de tekst redelijk ken: "Kijk omhoog naar de zon, zoek niet naar het antwoord..." (N. Schilder & S. Keizer, 2007).
Na een paar uur slaan we af in de richting van een ger, knopen onze paarden aan een paal en gaan naar binnen. Bij nomaden is het gebruikelijk dat voorbijgangers binnenstappen, links in de ger gaan zitten en iets te eten of te drinken krijgen. Afhankelijk van de dieren die ze hebben krijg je (gefermenteerde) paardenmelk, thee met yakmelk en zout, gedroogde kamelenyoghurt, yakboter...etc. De eerste slokken zijn even wennen, maar uiteindelijk leer ik de drankjes wel waarderen. Vooral de paardenkarnemelk is lekker fris met dit hete weer. Overdag is het snel zo'n 30 graden in de zon, 's nachts koelt het echter flink af en is het zaak om de houtkachel, die centraal in elke ger staat, brandende te houden. Dwars door de bossen, over rotsen en door sompige stukken gras (ik heb wel te doen met Schaatsge) bereiken we nummer één van de Eight Lakes. Een vriend van Bagii (alhoewel iedereen elkaar hier lijkt te kennen) heeft drie gers op de heuvel aan het meertje staan, een voor zichzelf en twee voor gasten.
Ook gastheer Narra spreekt geen Engels. Dus nadat we elkaar tijdens het eten aan hebben zitten staren besluit ik mijn kaatsbal uit te tas te halen. Dit blijkt een groot succes! In tegenstelling tot de Israëlieten gister, die na vijf ballen niet meer durfden omdat ze het een te pijnlijk spel vonden, zijn deze jongens zeer fanatiek. Het scheelt dat ze veel met de handen werken denk ik én dat Mongolen pijn graag combineren met spel. Zo spelen ze hier volleybal waarbij er mensen in het midden van de kring zitten en er regelmatig een keiharde smash op hen wordt afgevuurd. Wanneer de bal gevangen wordt, door een van de mensen in het midden, worden de rollen omgedraaid.
Bagii en ik 'ferdriuwe baltsjes' tot de zon onder gaat. Na drie toffe dagen door een prachtig landschap keer ik terug naar Olkhon waterfall, nu onder begeleiding van twéé zingende paardrijders! Het is tijd om weer een lift te regelen, want bussen gaan hier niet. Ik stap de ger van Bagii en zijn gezin uit (de gast gers zijn vol, dus ik mag op het bed van zijn dochter slapen) en spreek de eerste beste toerist aan die ik zie. Het blijkt Mark (47) uit Deutschland te zijn... 'Tsetserleg? Eeh yes, we are going there tomorrow!'. Ook zijn reisgenoot (Klaus, '50 and up') en chauffeur Daandr vinden het goed dat ik meerijd in de Moskva Jeep. Te gek!

De volgende ochtend vertrekken we richting het noorden. Onderweg bezoeken we een Boeddhistische tempel op een schitterende plek. Na een uur wandelen door het bos zie ik honderden, zo niet duizenden paarse Buddhistische vlaggen wapperen tussen de bomen. Het pad gaat omhoog en na een pittig klimmetje sta ik boven op een heilige rots met tempelgebouwtjes en een magnefique uitzicht. Dit land blijft me verbazen..!

Na een overnachting in Tsetserleg mag ik verder meerijden naar Tariat en the White Lake. Enige voorwaarde van Mark voor het ger camp waar we gaan overnachten is dat er een televisie is... Deutschland - France, vannacht om 4.00 uur! Ik heb nog geen wedstrijd gezien moet ik bekennen. Mijn motivatie is volledig weg sinds de kwalificatiewedsrijden van oranje...grmbl! Maar goed, we zetten de wekker om 3.45 uur en hebben toestemming om de familie, die in het hokje met de tv slaapt, te wekken. We voelen ons behoorlijk bezwaard op het moment dat we aankloppen, maar de tv wordt onmiddellijk aangezet en vader, moeder en dochter slapen rustig verder. We onderdrukken ons gejammer wanneer de eerste goal tegen (ja mensen sorry, ik had mijn hoop ons buurland gevestigd) valt. Buiten wordt het langzaam aan licht, maar de blik van Schweinsteiger steeds donkerder. Een paar minuten voor het eindsignaal valt de tv uit, maar beter ook misschien. We keren terug naar onze ger en wanneer we opnieuw wakker worden proberen we te doen alsof er niks gebeurd is....totdat er een busje vol Fransen stopt bij ons kamp. Daandr blijkt bevriend te zijn met hun chauffeur. Ze zijn erg nieuwsgierig naar de uitslag en het verloop van de wedstrijd, ik geef Mark de eer om hen alle ins en outs te vertellen ;)

Op 10 juli arriveren we in Khatgal (vlakbij het zusje van het Baikalmeer, in het noorden) waar de twee dagen erna het nationale Naadam festival wordt gevierd. Het doet me denken aan de jaarlijksedorpsfeesten in Gau, alleen dan met worstelen in plaats van kaatsen en paardenraces voor kinderen in plaats van waterspelletjes en een springkussen. Opvallend is ook dat er niet gedronken wordt. De sportprestaties staan voorop! Heel tof om te zien hoe fanatiek ze zijn met volleybal en basketbal. Uiteraard wordt er ook veel gezongen en gedanst door artiesten en kinderen. Veel mensen zijn gekleed in prachtige Deels, de traditionele Mongoolse lange 'jassen'. Mukhbat (26) probeert met wat toelichting te geven bij de verschillende onderdelen en sleept me net op tijd naar de finish van de paardenrace van 18 kilometer. Ongelovelijk hoe hard deze kinderen van zes tot negen jaar zonder zadel met hun paard binnenstormen!

Wanneer ik een paar dagen later weer door UB wandel met Johanna (mijn Duitse liftgenoot van Khatgal naar UB) valt me weer op hoeveel mensen met overduidelijke O-benen door de stad lopen...ik denk dat ik nu de oorzaak weet. De stad is vrijwel leeg vanwege een grote ASEM (Asia Europe Meeting). Regelmatig vliegen er geblinderde auto's voorbij onder politiebegeleiding. En premier Abe van Japan wordt groots onthaald op het Chinggis Khaan plein met een Mongools leger, korps en soldaten te paard. 's Avonds is er een groot optreden met jazzbands uit verschillende deelnemende laden en een dansgroep. Een prachtige afsluiter van deze onvergetelijke maand in Mongolia!