Hemelse regen

Vlak over de grens in China wordt de trein een loods ingereden. Omdat de rails in China nét iets smaller zijn wordt de hele trein gelift en worden de onderstellen verwisseld. Een tijdrovend klusje dat met veel gebots en gehobbel gepaard gaat. Aangezien de achterste helft van onze trein nu naast ons staat en twee muziekdocentes uit Noorwegen en ik de hele wagon tot onze beschikking hebben, besluiten we wat tijd te doden door een klein musicalvoorstellinkje te geven voor onze toeschouwers in de andere treinhelft. Moe maar voldaan val ik in slaap en wanneer ik de gordijnen de volgende dag open rijden we door het platteland van China. Meteen valt me op hoe vol het hier is vergeleken bij Mongolië. Ieder stukje grond lijkt te worden benut voor huizen, fabrieken of landbouw. Als ik de deur open om mijn tanden te gaan poetsen stap ik in een dikke walm van rook...dat is een verschilletje met de voorgaande treinen. Chinezen roken, roggelen, spugen en boeren óveral. Pieter, die drie jaar in Hong Kong heeft gewoond en me wat tips over Beijing appt, vertelt me dat dit nooit went. Alhoewel hardop boeren me wel een verandeming lijkt, is de rest toch behoorlijk ranzig. Helemaal zo 's ochtends vroeg op de lege maag...

Laura (30, Italië) en Tobias (30, Duitsland) ontmoette ik in een ger in Khatgal (Noord Mongolië). We kwamen er achter dat we dezelfde trein naar Beijing hadden en lopen nu met z'n drieën het station uit, de hitte en een enorme mensenmassa in. Luidsprekers tetteren (ik gok) reclame in onze oren, maar gelukkig zijn er geen opdringerige taxichauffeurs of mensen die je in hun hostel proberen te krijgen.

Na vijf atm's heb ik beet en kan ik mijn eerste yuans spenderen in de metro. Beijing heeft een zeer uitgebreid metronetwerk dat me overal naar toe kan brengen. Op Dongsi station stap ik uit en na een paar keer de weg vragen arriveer ik bij mijn knusse hostel in een hutong (een van de vele oude chinese volksbuurtjes).
Ik heb de hele dag nog voor me liggen, dus ik besluit om een van de nine million bicycles (ik schat dat het er inmiddels een paar miljoen meer zijn) te huren en de stad te verkennen. Geweldig is het om te zien hoe mensen compleet met een soort ovenhandschoenen en parasols op hun e-bike over de brede fietsbaan cruisen. Andere fietsen lijken eerder een soort mini vrachtwagentjes, zo veel spullen worden er mee vervoerd.
Aangezien mijn hostel zich vlakbij de Verboden Stad bevindt, is dit mijn eerste stop. De tickets zijn echter al uitverkocht voor vandaag...het hoogseizoen is aangebroken. Terwijl ik me sta te bedenken waar ik dan heen zal gaan word ik aangesproken door Wi Sho Yen (ik hoop dat ik het goed schrijf), ze woont op een paar uur afstand van Beijing en is hier een midweek op vakantie. Ze is lerares op een basisschool en heeft zomervakantie. Dit in tegenstelling tot vrijwel alle andere beroepen, wat ik van andere Chinezen begrijp is dat zij alleen in februari zo'n tien dagen vrij hebben. Ze nodigt me uit om samen thee te drinken en nog geen uur later zitten we een kamer, achterin een koffiezaakje, nummers in het genre Britney Spears en ABBA te zingen. Eind van de middag wisselen we nummers uit en stap ik op mijn fiets richting Tiananmen Square a.k.a. Het Plein van de Hemelse Vrede.

Erg vredig ziet het er niet uit moet ik zeggen. Het hele gebied op en rondom het plein wordt zwaar beveiligd door tientallen soldaten en agenten. Bij ieder monument, bij iedere ingang en bij ieder gebouw staan (uitsluitend) jongens van een jaar of 16, 17, 18 kaarsrecht, benen tegen elkaar, voeten in een V en de armen strak langs hun lijf. Hun hoofden draaien ze constant 180 graden heen en weer en iedere ongeregeldheid wordt direct gemeld via een walkietalkie. Wanneer ik probeer met mijn fiets het plein op te lopen wordt er 'HOI HOI' naar me geschreeuwd door een soldaatje. Maar in plaats van een enthousiaste begroeting betekend dit dat ik onmiddelijk rechtsomkeerd moet maken, geen fietsen op het plein!
Tegen zonsondergang zie ik een groep mensen zich verzamelen bij de hekken rond een vlaggenmast. Even later komt er een groep soldaten uit de verboden stad marcheren, de grote weg die ze over moeten steken wordt volledig afgesloten voor verkeer en onder toeziend oog van honderden schermpjes op selfiesticks wordt de Chinese vlag naar beneden gehaald. Van een Chinese studente begrijp ik dat er bij iedere zonsopgang en -ondergang zo'n ceremonie plaatsvindt. Morgenochtend om 5 uur staat zij hier weer...ik bedank hartelijk voor die eer.

Na een bak noodles met verse groenten, paddestoelen, sesampasta en gekookte kwarteleitjes (wat gaat er in godsnaam mis in de Chinese restaurants in Nederland??!) peddel ik terug naar mijn hutong. Met mijn drie Franse roomies drink ik nog een Chinees biertje op een terrasje op straat en duik dan mijn ongekend zachte bed in (in Mongolië en de rest van China bestaat een matras uit een dik deken op planken).

Met Laura en Tobi slenter ik de volgende dag door de verboden stad en de parken er omheen. Daar ontmoeten we een Chinees van onze leeftijd die ons van achter zijn mondkapje alledrie in onze eigen taal aanspreekt. Als we even doorkletsen bkijkt hij nog veel meer talen vrijwel vloeiend te spreken! Ongelovelijk. Ik denk hem iets nieuws te vertellen wanneer ik zeg dat Nederland een tweede officiële taal heeft, maar nee... dit wist hij al. Sterker nog hij is op zoek naar goede boeken of een programma zodat hij ook Frysk kan leren! Ik schrijf de sites www.afuk.frl en www.praatmarfrysk.nl voor hem op en ook mijn mailadres om taalvragen te kunnen beantwoorden. Hij neemt afscheid van ons met de woorden 'Tige tank!', snelle leerder!

Een dag later pakken we de bus naar Gubeikou, een dorpje op drie uren van Beijing waar de Chinese Muur dwars doorheen gaat. Het is erg bewolkt (deels wolken, deels smog uit de hoofdstad) wanneer we na een zweterige klim de muur op klauteren, maar dat maakt dé muur zo mogelijk nog mystieker en majestueuzer. Ongelovelijk wat de Chinezen hier hebben neergezet! 9000 kilometer lang over de bergtoppen een metershoge en metersdikke muur met op iedere top een wachttoren. Laura is een stukje kritischer dan ik: "Ja, voor toeristen is het mooi en het ziet er indrukwekkend uit, maar Chinggis Khaan en zijn leger zijn destijds zo het land binnen gelopen!" Ja, daar heeft ze wel een punt. Klimmend over de stenen trappen vraag ik me af hoeveel mensen hun leven hebben moeten opofferen voor de bouw van deze (zinloze?) muur.

In de dagen in Gubeikou en Beijing valt er ongekend veel regen. Er komen filmpjes voorbij op internet van auto's die drijven en zelf loop ik tot aan mijn enkels door het water in een poncho. Voor de temperatuur en tegen de enorme smog is al dat water het echter wel fijn.

Om nog een andere Chinese stad te zien pak ik de trein naar Tianjin. Het blijkt een vrij moderne stad met vele hoge gebouwen. Ook schijnt het mogelijk te zijn de Chinese kust te bereiken vanuit hier, mijn hart maakt ene sprongetje wanneer ik dat hoor...hoe heerlijk zou het zijn om de laatste dagen van deze reis op een strand te liggen?! Walter, de enige Engels sprekende Chinees in het hostel, zoekt voor me uit welke bussen ik moet nemen om bij de zee te komen. Ik volg zijn instructies nauwkeurig op maar nadat de tweede bus al zo'n anderhalf uur door een mega industriegebied rijdt en stopt bij iets wat op een vuilstortplaats lijkt, zakt de moed mij enigzins in mijn slippers. Ik laat 'm echter niet varen en trek mijn point it boekje uit de tas en laat de chauffeur hoopvol een plaatje van een strand zien. Hij begint keihard te lachen en afwerende gebaren met zijn handen te maken... Even later komt hij met een jongen aanzetten die in gebrekkig Engels nogmaals duidelijk maakt dat er hier absoluut geen strand is en ik het beste maar met dezelfde bus mee terug kan gaan. Jammerrrdebammerr!
In de bus vind ik tussen alle Chinese arbeiders zo waar nog iemand die Engels spreekt. In een plaats op de busroute neemt hij me mee naar een eettentje waar we als lunch een heerlijk rijstgerecht eten en kletsen over het leven China. Ik besluit nog wat in de buurt rond te kijken voordat ik weer terug naar de stad ga. Dan wordt ik aangesproken door een taxichauffeur die een bordje met foto's van...een soort van strand omhoog houdt. Zou het dan toch...? Ik besluit de 80 yuan maar gewoon te betalen voor ritje heen en weer naar deze plek. En ja...er is zee, het is een kust, er worden ijsjes verkocht maar daar is alles wel zo'n beetje mee gezegd...zie foto ;)

Op dit moment hang ik in de lucht ergens tussen Kiev en Amsterdam en eet ik de hartkeks die ik braaf twee maanden heb meegesleept voor noodgevallen. Deze reis smaakt naar meer! Maar eerst Femke weer in de armen vliegen op Schiphol!