Terug naar m'n dirtroots!

Nadat ik gister met Helen, met wie ik hier in december 2015 was, had gebeld dacht ik: het is tijd om terug te gaan! Terug naar de dirtroad, Molyvos, Skala Sykaminia...Iets hield me drie maanden lang tegen. Het waren twee intense weken destijds. Zo'n tien boten per dag die er aankwamen, overvol (50 a 60 mensen per dinghy). In die twee weken heb ik mezelf niet echt toegelaten om bij de situatie stil te staan, maar toen ik een paar weken thuis was begon ik te dromen over boten die 's nachts aankwamen. Of ik schrok wakker, bang dat ik tijdens een uitkijk-shift in slaap was gevallen en een boot had gemist.

Vlak voor Molyvos sla ik rechtsaf, even bij ons appartementje van toen kijken 'Molyvos View', niks veranderd. Vanaf daar rijd ik de route die ik nog op m'n duim ken: naar Panselinos Hotel waar we onze dagelijkse meetings en voorraadkelder hadden. Daar ontdek ik ineens een zwembad en poolbar in de voortuin..waren die er toen ook al? Langs het water rijd ik door naar Eftalou: daar kwam toen een keer 's nachts een boot aan, ohja en daar die houten boot met 80 mensen inclusief de Turkse bestuurders die me vroegen hoe ze terug naar Turkije konden komen.

Ik parkeer m'n autootje voor het begin van de dirtroad en loop even terug naar Taverna Eftalou. Daar was onze medische post. Terwijl ik rondneuzend over het terras loop komt de eigenaar naar me toe. Ze is blij me te ontmoeten en vertelt me dat de medische post van BRF hier in die winter een paar maanden was: 'You had a tent on the road at first, but it was so cold and windy, we were closing for winter anyway so we were happy to have you here'. Geweldig!
Sinds dat jaar hebben ze al twee seizoenen amper toeristen hier. Haar man zou eigenlijk met pensioen gaan, maar het geld dat ze in de taverna geinvesteerd hebben is weg... 'Al zouden we mensen geld toegeven, niemand die dit nu van ons wil overnemen.' Het huidige seizoen leek iets beter te worden, maar na de aarbeving in juni heeft 40% weer gecancelled. Vrijwel alleen Vrissa (dorpje in het zuidwesten van het eiland) is echt getroffen door de beving, maar die beelden verschenen in de media, terwijl er op de rest van Lesbos niet zoveel gebeurt was. Fataal voor het bestaan van deze restauranthouders.*

Na een praatje en een frappe (iced coffee, zijn de Grieken dol op!) pak ik de eerste haarspeldbocht omhoog, de dirtroad op. Terwijl ik over de weg hobbel merk ik dat ik automatisch de grote gaten en bobbels ontwijk..die zitten nog op exact dezelfde plekken! Ik ga steeds verder omhoog tot ik bij het uitzichtpunt kom. Hier hebben we heel wat uren doorgebracht, vooral 's nachts met Wally, onze mega verrekijker. Het valt me weer op hoe mega dichtbij Turkije vanaf hier is. De horizon afspeurend loop ik terug naar de auto, even verderop in de bocht staat tot mijn verbazing nog het hele Apanemo transit kamp van IRC (International Rescue Committee), bizar! Alleen de tenten zijn weggehaald. Wanneer ik doorrijd richting Skala Sykaminia kom ik lang het Lighthouse kamp. In de veronderstelling dat dit ook verlaten is loop ik er naar binnen, maar zie ineens twee jongens onder een afdakje zitten. Thy vertelt me dat deze organisatie hier al die tijd is gebleven en dat er gemiddeld nog 1 à 2 boten per week aankomen. Zij staan nog dag en nacht op de uitkijk samen met twee andere organisaties.

De lifejackets graveyard, de berg zwemvesten, ligt er nog steeds, zij het ietwat verblikt door de zon. Op een afstandje zie ik een vrouw druk heen en weer lopen en zwemvesten verzamelen. Als ik dichterbij kom blijkt het Alison te zijn, een van de Dirty Girlz. Toentertijd wasten zij alle kleding die op de stranden bleef liggen en deelden dat vervolgens schoon en droog weer uit aan mensen die aankwamen. Een super initiatief, waar we toen ook een deel van ons sponsorgeld aan hebben gegeven. Ze vertelt me dat ze nu voornamelijk dekens wassen. Iedere vluchteling krijgt een deken in de kampen. Na vertrek worden deze dekens weggegooid, maar niet als het aan Alison ligt: wassen die handel en opnieuw gebruiken, hier op het eiland, maar ze hebben er onlangs ook 20.000 (!!) naar Servie gebracht. Super!

Het was bizar om weer terug te zijn. Alles is nog exact hetzelfde, alleen is het nu zomer en zijn er geen boten. Nog vreemder is het om me te realiseren dat er nu nog mensen in de kampen kunnen zitten die ik destijds uit de boot geholpen heb. Mijn leven is de afgelopen anderhalf jaar door gegaan: ik heb me ontwikkeld in mijn werk als docent, een theatercursus gedaan, voor het eerst aan een triathlon deelgenomen... Voor de mensen hier staat hun leven stil. Ze leven in voortdurende onzekerheid. Ze zijn niet thuis en ze zijn niet op een plek waar ze zich kunnen vestigen, inburgeren en ontwikkelen.

Met het team hier doen wij ons best om het leven voor deze mensen in de kampen (zo'n 4000 op dit moment) iets draaglijker te maken (zie ook mijn vorige verslag). Dat blijven we doen zo lang het nodig is!

Meer info over Stichting Bootvluchteling: bootvluchteling.nl


* Iedereen die nog een vakantiebestemming zoekt: kom naar Lesbos! Het is een schitterend eiland: Prachtige bossen, ruige kusten, mooie stranden, gezellige dorpjes, lieve mensen, heerlijk zomers weer en (Nederlanders!) heel betaalbaar!