Bijlage

Oké ik probeerde kort van stof te zijn, maar na het opslaan van mijn vorige verhaaltje schieten mijn weer allerlei dingen te binnen die ik ook met jullie wil delen.
Werderom dien ik Jelle Brandt Corsticus aan te halen, want zonder hem had ik niet geweten wat er gaande was bij het gebouw waar zwaar opgedofte vrouwen naar buiten kwamen met pakketjes versierd met roze en paarse tule. Mannen in pakken staan nerveus op de oprit, zodra een vrouw met pakketje naar buiten komt en een naam wordt geroepen door een verpleegkundige in het wit, snellen ze erheen gevolgd door een schare familie die eruit ziet alsof ze naar een bruiloft gaan (d.w.z. vrouwen op decimetershoge naaldhakken, knal oranje mantelpakjes, hoge kapsels vol haarspray en knalrode glimmende lippen... De mannen in twee à driedelig pak). De vrouw wordt als filmster onthaald door vele camera's en telefoons. Ik sta bij de ingang van een geboortehuis of zoals mijn zwangere gastvrouw in Yekaterinburg, Galina, het noemt: 'een babyfabriek'. Aan de lopende bandjes worden hier baby's op de wereld gezet...in afwezigheid van de vaders. Evgeny (35), die op het bed boven mij slaapt in de trein naar Moskou, vertelt dat hij aan het werk was toen zijn vrouw lag te bevallen van hun dochter. Ik weet dat mijn gezicht vaak boekdelen spreekt en blijkbaar keek ik ditmaal erg veroordelend, want Evgeny verontschuldigd zich direct en zegt dat het stom is. Ik licht toe dat ik meer verbaasd ben dat een man niet bij de bevalling van zijn kind wil zijn en het kind zo snel mogelijk wil zien. Hij en zijn collega, vader van drie, lachen en zeggen dat het gewoon niet iets voor mannen is..'Noo...it's scary'. Galina denkt dat op dit moment zo'n 90% van dezwangere vrouwen voor een geboortehuis kiest. Zelf zou zij liever thuis bevallen, maar ze wil haar man er alleen bij hebben als hij in staat is haar te supporten. 'Op dit moment is hij nogal bang, ik ben nu halverwege... misschien dat de gezamenlijke zwangerschapsyoga, waar we volgende week mee starten, hem wat meer aan het idee van een bevalling laat wennen.'

Aan het einde van mijn laatste dag ik Sainkt Peterburg stap ik een soort van restaurantje binnen.. Ik zeg soort van ;) want het lijkt meer op een kantine met een lopend warm buffet. Het is voornamelijk vlees wat de pot schaft, daar zal ik als vegetariër maar even om heen moeten eten deze maanden. De mannen voor mij in de rij staan te twijfelen wat ze zullen nemen en vragen mij (denk ik!) om advies. Als ik vraag of ze Engels spreken schrikken ze, een reactie die ik nog veel vaker ga zien...blijkbaar oog ik best Russisch(Hilbert, is mijn kapsel Oostblokkerig genoeg?!). Na het afrekenen wordt ik gevraagd bij hen aan tafel te komen zitten. Ons, al niet zo warme eten, wordt koud doordat we druk aan het typen zijn op telefoons in Google translate (onmisbaar inderdaad Carla!). Zo kunnen we toch een redelijk gesprek voeren en kom ik erachter dat Dmitri, Nikolay 1 en Nikolay 2 een dagje door de stad aan het wandelen zijn. De Nikolays zijn beide lasser en Dmitri doet iets in de bouw. Ze vragen of ik na het eten zin heb om met hen mee te wandelen, maar ik leg uit dat ik mijn tas moet gaan halen en de trein naar Moskva pak. Of ze dan met mij mee mogen lopen...sure, gezellig! En zo verlaat ik de kantine met drie Russische mannen. Eenmaal bij m'n hostel aangekomen wil ik hen gedag zeggen, maar ze willen graag nog mee naar het treinstation...Garashov (=goed), let me get my bag! In het hostel doe ik Anton (de eigenaar) een magneet met Fryske klompjes kado...voor op de koelkast met de magneten uit andere landen. Ik wil hem de hand schudden bij de deur, maar dat weigert hij. Na een stevige knuffel mag ik de deur uit waar mijn komrads nog op me staan te wachten. Zodra ze mijn backpack zien (zo groot is die echt niet) willen ze niet meer met de metro en regelen een (soort van illegale) taxi (zonder meter!). Bij het station aangekomen drinken we, uit het zicht van de bewaking en de camera's, een biertje die ze verpakken in een krant. En ter afscheid moeten er twee vodka's worden genuttigd. Twee, want op een been kan je niet lopen (die regel heeft tante Hannie me aan boord van de Maatslag al bijgebracht)! Lichtelijk aangeschoten (ja, na een half biertje en twee vodkaatjes al ja) stap ik aan boord van mijn eerste Russische trein...mét mijn drie komrads, want ik mag die grote tas niet zelf dragen! Ze stoppen mijn zakken vol chocola en andere zoetigheid en zo vertrek ik, zwaaiend naar de drie meerennende Russen, Sint Petersburg.

Inmiddels ben ik op Olkhon Island en heb ik vanalles beleefd in Irkutsk en Yekaterinburg. Daarover schrijf ik jullie snel!